Poradnik wyjaśniający, kiedy używać have, a kiedy has

Czasownik „to have” oznaczający „mieć” wielu osobom na początkowym etapie nauki sprawia niemałe problemy. Dzieje się tak, ponieważ występuje on też w drugiej formie, „has”, której należy używać w określonych przypadkach. Często słyszymy pytania: „kiedy have, a kiedy has?” odnoszące się do konkretnych przykładów. Czasami odnosimy wręcz wrażenie, że uczniowie starają się niemal na pamięć wykuć, kiedy używać którego słowa.

Jest to jednak bardzo nieprawidłowe podejście, uczenie się na pamięć warto zarezerwować sobie na inne ćwiczenia, jak zapamiętywanie słówek albo uczenie się czasowników nieregularnych. W przypadku odmiany czasownika „to have” wystarczy zapamiętać jedną prostą zasadę, aby przestać popełniać błędy.

To właśnie na tej zasadzie skupimy się w tym krótkim poradniku. Zanim jednak do tego przejdziemy, przypomnijmy krótko podstawy.

Osoby i liczby w języku angielskim

W języku angielskim, podobnie jak w języku polskim, występuje podział na osoby i liczby, od których zależy sposób odmiany czasowników. Przypomnijmy, że należy użyć liczby pojedynczej, kiedy mówimy o jednej osobie, i liczby mnogiej, kiedy mówimy o co najmniej dwóch osobach.

W liczbie pojedynczej występuje podział na trzy osoby: ja, ty, on/ona/ono. Podobnie jest w liczbie mnogiej. W tym przypadku mamy: my, wy, oni/one. W formie tabeli wygląda to następująco:

Liczba pojedyncza:
Ja – I;
Ty - You;
On/Ona/Ono – He/She/It.

Liczba mnoga:
My – We;
Wy – You;
Oni/One – They.

Odmiana czasownika to have – kiedy używamy have, a kiedy has?

Czasowniki „have” i „has” oznaczają to samo, czyli „mieć”. Są to bowiem dwie formy jednego czasownika, „to have”, oznaczającego mieć. Odpowiednikiem w języku polskim może być: ja mam, a ty masz.

Odmiana tego czasownika zależy od opisanej w poprzednim akapicie liczby i osoby.

Liczba pojedyncza:
I have;
You have;
He/She/It has.

Liczba mnoga:
We have;
You have;
They have.

Analizując powyższą tabelę, można łatwo zauważyć, że czasownik „has” występuje tylko w jednym miejscu. W związku z tym odpowiedź na pytanie „kiedy has, a kiedy have?” jest stosunkowo prosta. Forma „have” występuje niemal we wszystkich osobach i czasach, jedynym wyjątkiem jest trzecia osoba liczby pojedynczej, czyli „he/she/it”.

Można więc dojść do wniosku, że odmiana czasownika „mieć” w języku angielskim jest znacznie prostsza niż w języku polskim. Wystarczy bowiem zapamiętać, że występuje jedna dodatkowa forma „has”, której należy używać w przypadku mówienia o osobach trzecich w liczbie pojedynczej.

Have/has – przykłady

Na wypadek wątpliwości przygotowaliśmy po jednym przykładzie zdania przedstawiającego każdą osobę i czas:

Liczba pojedyncza

Ja mam kota → I have a cat

Ty masz kota → You have a cat

On/ona/ono ma kota → He/she/it has a cat

Liczba mnoga

My mamy kota → We have a cat

Wy macie kota → You have a cat

Oni/one mają kota → They have a cat

Podsumowanie

Jeśli więc zadajesz sobie pytanie: have czy has, a może has czy have, to zastanów się, w jakiej osobie jest podmiot, czyli osoba, której zdanie dotyczy. Jeśli jest to jedna osoba – on (przykładowo: sąsiad), ona (przykładowo: sąsiadka) lub ono (przykładowo: dziecko sąsiadów) – użyj formy has, z kolei w każdym innym wypadku prawidłową formą jest have.